Met een schitterend uitzicht op hoge witte duinen en een Palmbomen-oase ertussen in zit ik te schommelen op de Lazy Duck. We liggen voor Jericoacoara, een surfers-paradijs aan de noordkust van Brazilië, alleen bereikbaar over het strand met 4WD.
Vissersboot (Eco)catamaran gebouwd van PET-flessen
Sinds Cabedelo zijn we in Galinhos geweest, een afgelegen plaatsje met een soort rivier om op te liggen. Dat was ongeveer 40 uur varen. We hebben het mooie vlak oplopende strand gebruikt om de boot droog te leggen en het onderwaterschip schoon te maken. Spannend omdat het voor ons de eerste keer was. De volgende tocht naar deze mooie plek duurde ongeveer 48 uur, beide stukken met bakstagwind. Het verhaal met de kapotte stuurautomaat en ons besluit om naar Cabedelo terug te keren om hem te laten repareren heeft nog een ambtelijk staartje gekregen. Omdat we geen grote plaatsen meer aan willen doen hadden we besloten in Cabedelo uit te klaren. Door de vertraging waren we 97 dagen in Brazilië terwijl ons visum voor 90 dagen was (nee, de nieuwe bij terugkomst uit Nederland was niet opnieuw voor drie maanden….. elke dag werd geteld). De immigratie ambtenaar had het humeur van een Nijlpaard met obstipatie. ‘This is going to take all morning!’ kreunde hij toen hij doorhad wat er aan de hand was. Zijn all morning was wat korter dan die van ons. We zaten om kwart over acht ’s morgens al in de wachtkamer en werden om half tien bij hem ontboden. En ja hoor, na tig keer alle gegevens invoeren (inclusief de namen van al onze ouders, Peter heeft met plezier de drie voornamen van zijn moeder uitgeschreven) konden we de proces-verbalen ondertekenen en kregen we een nota zodat we ergens de boete konden gaan betalen. Na onze race op de vouwfiets tegen de klok (hij bleef bij gratie Gods tot kwart over twaalf wachten op ons) konden we het bewijs van betaling overleggen en kregen we een uitzettingsbevel: u moet Brazilië binnen acht dagen verlaten! We nemen er iets meer tijd voor……..